به گزارش مشرق، بسیاری از کشاورزان پس از آنکه محصول گندم، برنج و جو خود را برداشت میکنند، ساقههای باقیمانده گیاهان را آتش میزنند و به اندیشه خود زمین را با هزینهای ناچیز و زمانی کوتاه برای کشت بعدی آماده میکنند. این اتفاق در استان مازندران با آتش زدن کاه در شالیزارها خودنمایی می کند.
اگرچه سوزاندن کاه و کلش در مزارع از قدیم مرسوم بوده و سالهاست که کاه و کلش را میسوزاند برخی به غلط تصور می کنند که این اقدام نیاز کمتری به استفاده از سموم در کشت دوم را فراهم می کند اما آنچه که امروز بصورت علمی اثبات شده است نابودی اکوسیستم و ویرانی ساختمان خاک است. عوارض جبران ناپذیر آتش زدن کاه و کلش برای کشاورزان به دلیل آسیب زدن به ساختار خاک و نامرغوبی محصولات بعدی و از طرفی آلودگی و اسیب به محیط زیست باعث شده تا در سال های گذشته کارشناسان و مسولان امر تلاشی مضاعف درراستای آگاه سازی کشاورزان و ممانعت از این اقدام داشته باشند اما متاسفانه تاکنون نتیجه محسوسی حاصل نشده و همچنان برخی اصرار بر روش های سنتی کشاورزی و از این دست اقدامات دارند.
نابودی موجودات مفید خاک، افزایش مصرف کودهای شیمیایی و کاهش بازدهی زمین، فرسایش خاک در بلند مدت، کاهش رطوبت خاک و افزایش مصرف آب در طول دوره رشد، آلودگی محیط زیست و بروز بیماریهای تنفسی بخصوص برای کودکان و سالمندان و سفت شدن لایههای خاک و کاهش نفوذ پذیری آن از مهمترین عوارض جبران ناپذیر سوزاندن کاه و کلش در مزارع است.